Ergens in Griekenland woonden twee broers de een vond zichzelf een held, hij heette Lepa maar noemde zichzelf de held de ander heette Julian en vond zichzelf helemaal geen held ook al was hij goed in zwaardvechten en klimmen.
Beide broers wisten dat een held uit het land Het Olimpische Vuur naar China moest brengen.
Er was ook een andere Griek, niemand wist zijn naam zelfs ik niet.
Hij zou de held zoeken in Athene waar de broers woonden hij had het vuur ooit naar Amsterdam gebracht maar wilde zijn naam aan niemand vertellen.
Julian en Lepa waren op weg naar een training zwaardvechten toen ze de onbekende Griek tegen kwamen "weten jullie waar het zwaardvechterscentrum is?" vroeg hij "ja, natuurlijk weet ik dat!" riep Lepa opgewonden "kom maar mee we gaan er juist heen"
Toen ze er waren ging de man aan de kant zitten en keek hoe iedereen vocht, Julian was duidelijk beter dan Lepadie zichzelf een held noemde 'de held' nogwel.
De vreemdeling was erg onder de indruk van Julian en riep hem bij zich.
"jij bent vast een ervaren ridder" zei hij enthousiast "eh nee ik train gewoon elke dag" zei Julian verlegen.
"jij bent de held die ik zoek en je moet Het Olimpische Vuur naar China brengen!"
Julian was erg verbaasd dat hij dat moest doen hij was pas 16.
"kom vanavond naar de tempel en neem je spullen mee".
Julian gig door met de traininghij kon het nog steeds niet geloven.
Toen hij het aan zijn broer vertelde was die woedend hij was de held en hij behoorde het te doen, maar het was de taak van Julian.
's avonds kwam Julian bij de tempel daar stond de onbekende Griek "ik heet Barda" zij hij "je zult samen met mij Reizen en dit is Het Olimpische Vuur ook wel genoemd De Vlam.
Julian keek naar het vuur de vlammen waren blouw van de hitte.
"oké" zei Barda "we gaan te paard!"
Achter de tempel stonden twee gitzwarte paarden Julian was niet erg rijk en had nog nooit op Zo'n mooi paard gereden.
Julian steeg op en Barda gaf hem de vlam.
Daar zaten ze dan klaar vaar het avontuur!
"we gaan eerst naar de kust dan varen we" zei Barda koeltjes tegen Julian.
Ze vertrokken, Barda kalm en rustig en Julian zenuwachtig met De Vlam in zijn hand.
Het was niet ver rijden van de tempel naar de kust.
Er lag een kleine zeilboot met een ruim klaar ze moesten tot Julians teleurstelling de mooie paarden in Griekeland achterlaten.
Het was natuurlijk dwaas om met de boot naar China te gaan maar het was een traditie.
Traditie is traditie dus ze gingen met de boot.
Ze stegen af en liepen op het bootje af dat erg klein was maar een held kon daar wel mee doen.
Julian dacht aan Lepa, zijn opschepperige broer zou dit nooit durven.
Nadat Barda had uitgelegd hoe het roer werkte vertrokken ze.
De zee was rustig maar het waaide wel.
Ze kwamen langzaam vooruit en alles leek een makkie, maar dat washet niet.
Na een paar uur varen begon de zee wilder te worden, het schuim spatte op tegen de rotsen die in de verte te zien waren.
"het gaat stormen zei Barda" nuchter"zorg dat de vlam niet dooft ik regel de rest" maar Julian hielp hem "de vlam dooft niet dat heb je gezechd!" riep hij eigenwijs.
De storm werd woester en ze konden nog moeilijk op koers blijven.
Julian keek naar de grote houten fakkel "hij lijkt te doven!" zei hij paniekerig "de vlam dooft niet" zei hij toch bezorgd "breng hem toch naar beneden in het ruim".
Julian bracht de vlam naar het ruim, hij keek naar de blauwe vlammen ze waren zo mooi.
opeens hoorde hij het zeil klapperen en haastte zich naar boven om Barda te helpen.
Op dat moment ging de wind liggen en werd de zee rustig ze konden makkelijker op koers blijven.
Dagen gingen voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurde.
Opeens zagen ze een paar roeiboten van de kust komen de mansen er in begroetten hen en nodigden hen uit om aan wal te komen.
Dankbaar voeren Barda en Julian mee naar de kant.
De mensen brachten hen naar een groot veld met bomen er omheen .
"schijf aan vreemdelingen!" riep een in het rood geklede man "laat het feestmaal maar komen!".
Er kwamen meisjes in korte rode jurkjes het eten brengen het meisje dat het eten aan de twee reizigers gaf giegelde, legde een briefje naast Julians bord en liep snel weg.
"vreemde meid" zei Barda en pakte het briefje naast Julians bord:
ik weet waar jullie heen gaan!
ga eerst naar de holle boom!
zorg dat het vuur niet dooft!
Lisa*
Julian stond op en liep naar een grote holle boom tot zijn verbazing lag er eten in de holte "Barda!" riep hij "kom kijken!" ook Barda keek verbaasd.
er lag nag een briefje bij:
eet smakelijk dit is een voorraad!
reis weer verder!
zorg dat de vlam niet dooft!
Lisa*
"laten we maar vertrekken" zei Barda nors en hij pakte het voedselpakket.
Weer dagen zonder iets bijzonders.
Geen storm en soms was het zelfs windstil.
Julian zat op de boot mat een vreemd gevoel hij zei het niet tegen Barda die zou vast spottend zeggen dat hij zich niet aan moest stellen.
Toen ze een knalrode vlag zagen bij de kust zat Julian nog steeds met het rare gevoel.
"China!" riep Barda opgewonden en hij begon er meteen heen te roeien.
Daar stonde allemaal mensen die Julian niet eens meteen zag.
"hoe was je reis 'held'?" riepen ze maar Julian had geen oog voor de mensen allen voor een meisje in een rood jurkje *Lisa*rood*Lisa*rood... ging door zijn hoofd en toen wist hij het hij was verliefd!
Hij keek nog eens naar het meisje, ja hij wist het zeker ze was stiekem meegereist hij vroeg haar zachtjes uit het publiek te komen.
"kun je een geheimpje bewaren..." zei hij.
nog veel plezier op mijn site
