Lopende bergen

Het is lang geleden dat het gebeurde, maar het is een waar verhaal. Het is gevonden in het dagboek van een één of andere edele man, die het verhaal van de herder heeft gehoord. Hij heeft er ook geen datum bij staan. Niemand weet precies waar en wanneer het gebeurde, alleen dat het is gebeurd.
Een oude herder liep met zijn geiten door een droge rivierbedding, daar liep hij elke dag. De bedding lag al jaren droog en kon ook niet meer volstromen door de grote berg die ontstaan was. Aan de andere kant van de berg lag wel water, de rivier had een andere weg gevonden en stroomde sindsdien daarlangs naar de zee. De dorpelingen moesten nu eerst over de berg als ze aan water wilden komen.
De herder liep altijd door de bedding om naar de graasweide van de geiten te gaan. Het was er altijd even droog en dor, op een paar pollen gras na. Hij liep met hen de weide op en ging liggen voor zijn middagdutje. Hij dommelde al weg toen hij merkte dat de geiten onrustig waren. De oude man stond op en keek in rond of iets zag. Maar er was niets. Hij plofte weer neer en wilde weer gaan liggen toen hij de grond voelde trillen. Het was niet zomaar trillen, het was het trillen wat je voelde als er een reus voorbij liep. De herder wist best dat reuzen niet bestonden, maar toch voelde hij zich niet op zijn gemak. Hij stond op en keek rond.
Ongelofelijk.
Een stuk of drie bergen bewogen langzaam van hun plaats, alsof ze liepen. Niet zoals je je waarschijnlijk voorstelt, schuiven, maar echt met voetstappen. Zo op en neer hobbelend.
De man rende naar beneden, hij smeekte God om hem geen pijn te doen. Tot zijn verbazing merkte hij dat hij tot zijn enkels in het water stond. De grote berg was verschoven! Nu hoefden ze niet meer die ellenlange weg af te leggen om water te halen. De man knielde om God te bedanken. Maar diep in zijn hard wist hij dat dit God niet geweest was. Diep in zijn hard wist hij dat er altijd al iets in die bergen schuilde, sliep, tot de tijd rijp was en het zou ontwaken.
Hij nam zijn geiten mee, rende zijn dorp in en riep:"Een wonder! Er is een wonder gebeurd!"
"Een wonder?", vroegen de mensen,"Dank U God.", fluisterden ze. Maar de herder zei:"Dit was niet God, dit waren de bergen.", hij haalde diep adem en hoopte dat hij niet voor gek werd verklaard,"Lopende bergen." Zijn adem stokte, niemand zei iets en hij bleef maar hopen.

Xx