kijken

muziek

gelach

alleen maar kijken

naar de mensen om je heen

gewoon maar kijken

dat alleen

hoef niet te feesten

niet te dansen

gewoon maar kijken

dat alleen

Xx

zomer

de zon scheen
die morgen
maar in de middag
kwam de regen
tikkend op de ruiten
ik kom niet
niet naar buiten
waar was de zon
ik mis haar zo
zoals zij altijd scheen
zoals zij mij warmte gaf
waardoor de kou verdween
zij komt wel terug
dat weet ik wel
maar die regen ben ik beu

Wanneer houdt die regen hier toch op? Het is toch echt zomer.
Xx

ga

dag, nacht
lach, bulder
blij, boos?
pluk een roos
ga

Xx

verlegen

zij kreeg het warm

een droge mond

wist niet wat zij zeggen moest

zei maar niks

zakte zowat

door de grond

het is niet erg

ze went er aan

als de tijd rijp is

zal zij er staan

geen droge mond

geen mond vol tanden

gewoon

weten wat je zeggen moet

Xx

mis

soms

gaat er iets mis

maar je weet niet wat

soms

gaat het weer mis

maar je weet niet waarom

dan

is het tijd

voor iets nieuws

ik bedoel niet meer die fouten

niet echt overnieuw

tenzij het moet

tenzij het echt

nodig is

Leer van je fouten. Er is een keer onderzoek naar gedaan en daaruit bleek dat mensen het meest leren van hun eigen fouten.

Xx

zee

de lucht is zilt

mijn voeten in het zand

de wind in mijn haren

de golven die me vragen

kom je hier?

kom je zwemmen?

ik zeg ja

ik kom

ik kom zwemmen

want hier voel ik me thuis

Als ik aan zee ben voel ik me thuis. Het gewoon zo mooi en die wind is zo fijn. Met mijn broertje ging ik altijd door de branding rennen, dat is echt geweldig, probeer maar eens.

Oh ja, en voor als hij het leest: Gefeliciteerd Mart.

Xx

dag

de zon scheen
het leek zo'n mooie dag
maar ergens heel ver weg
was de plek waar ik wolken zag
ik was niet bang voor de wolken
ik dacht er niet meer aan
wolken moet je niet vergeten
je moet ze tegengaan

de zon scheen
alles leek zo fijn
maar ik had nooit moeten vergeten
dat er ook wolken zijn
niets kon die wolken stoppen
weg was mijn mooie dag
het was onvoorstelbaar
dat ik het niet zag
morgen wordt het beter
dat zegt dan iedereen
maar je moet altijd goed onthouden
dat gebeurt echt niet meteen

Geniet van je dag, maar als je merkt dat iets mis gaat vergeet het niet. Onthoud het en kom er op terug als je denkt dat het nodig is.

Xx

Lee, het elfje

Ergens in het bos, waar het altijd donker was, was nu een lichtje te zien. Dat lichtje kwam van een elfje, zij was op zoek naar hulp, omdat haar familie groot gevaar liep. Ze had al haar moed bij elkaar geraapt en was op weg gegaan. Eigenlijk was ze best bang in het donkere bos, maar het was de enige mogelijkheid om haar familie te redden. Want aan de andere kant van het bos was een groot koninkrijk.

Daar in dat koninkrijk woonde prinses Roos, samen met haar ouders. Dat waren de koning en de koningin van het land van prinses Roos.

Het was een kille dag, prinses Roos verveelde zich. Ze gooide een balletje, Sammy haalde het op, maar gaf het niet terug. Ze ging niet achter hem aan, daar had ze geen zin in. Opeens blafte Sammy hard, hij rende druk heen en weer. Prinses Roos zag een klein meisje, een heel klein meisje, eigenlijk gewoon een mini-meisje. Toen ze eens goed keek, zag ze dat het meisje vleugels op haar rug had! Het was een elfje! Prinses Roos had al heel veel verhalen over elfjes gehoord, maar ze had er nog nooit een in het echt gezien.

Het elfje was uitgeput ,ze moest uren hebben gevlogen. Het elfje stortte een beetje en toen zei ze: ”ik heet…” toen viel ze flauw. Prinses Roos pakte haar voorzichtig op, zodat ze haar vleugels niet zou beschadigen. Ze liep met haar naar boven, maar wel zo stil mogelijk, zodat haar ouders en het personeel het niet merkten. Ze legde het elfje voorzichtig in het mooiste bedje van haar enorme poppenkasteel.

Na een uur kwam het elfje bij, ze keek geschokt om zich heen. Dit was nog bijna enger dan het donkere bos. Een kasteel op haar grootte, maar als ze uit het raam keek zag ze een grote roze stoel. Toen herinnerde ze zich, waarom ze hier was en haar poging om haar naam te vertellen. Opeens verscheen er een groot, blauw oog. Het was een mooi oog, het was dat van prinses Roos. “Hallo”, zei prinses Roos, “wie ben jij?”

“Ik? Ik ben Lee, een van de elfjes die de lente brengen.”

“Maar wat doe je hier? Elfjes leven helemaal niet in mijn land”

“We leven er wel, maar in het geheim. Het probleem is: een vrouw in het zwart, ze houdt mijn familie vast.“

“De boze heks!“

“Ja ja, zo noemde ze zichzelf al. “

“Oké het is tijd om je te helpen “

Prinses Roos rende het donkere bos in, op weg naar het hutje van het lieve heks. Lee volgde, een beetje bang!

Toen ze bij het huis van de lieve heks aan kwamen en de lieve heks het verhaal had gehoord, nam ze hun mee naar binnen. Ze gaf Prinses Roos een middeltje en sprak een toverspreuk uit en toen ineens, kreeg prinses roos vleugels!

Het waren prachtige engelen vleugels, maar nu konden ze tenminste snel op weg om Lee haar familie te redden. Ze vlogen meteen het donkere bos in, vliegend ging het veel sneller.

Na een lange vlucht, kwamen ze aan bij het kleine dorpje. Ze zagen een ketel staan.

“Oh nee, soep“`, fluisterde prinses Roos

“We mogen niet in de ketel dan verschroeien onze vleugels!“

“Dan moeten we snel iets doen“

ze vlogen snel het kleine dorpje aan het water in. Toen ineens zagen ze een ketel staan, de boze heks stond te bedenken hoe ze de elfjes in de ketel zou stoppen zonder dat ze wegvlogen. Een koude wind stak op,”Ik wou dat het warmer was”,zei prinses Roos. “Dat kan alleen als wij bevrijd zijn, want wij brengen de lente”,fluisterde Lee. De boze heks keek om, snel vlogen ze weg. Maar wat ze niet zagen, was dat er een veertje van de vleugels van prinses Roos viel, vlak voor de heks. “Wie is daar?”, krijste de boze heks. “Oh nee”, zei Lee,”waarom moest zij je nou ook engelen vleugels geven?”

”We moeten snel een plan verzinnen! ”, zei prinses Roos.

”Ik heb een plan”, zei Lee en ze fluisterde het in prinses Roos haar oor….

Lee vloog naar de boze heks toe en schreeuwde:”Ja, ik ben ontsnapt!”

De boze heks keek verward om zich heen en toen zag ze Lee. Ze probeerde haar te grijpen, maar Lee was sneller en ze vloog het bos in, de boze heks rende er achteraan.

Terwijl Lee de boze heks bezig hield, bevrijdde prinses Roos de andere elfjes. “Oh, dankje!”, de elfjes vlogen op en begonnen gelijk met bloemen verspreiden voor de lente. Er was maar een elfje dat niets deed, “Engel, waar is Lee?”, vroeg zij,”mijn zusje is toch wel veilig?”

“Sorry, ik weet het niet. Ze zou de boze heks afleiden, maar ze is nog niet terug gekomen”, zei prinses Roos,”en ik ben trouwens prinses Roos. Deze vleugels heb ik van de lieve heks gekregen om sneller bij jullie te komen.”

“Oh, dus je weet niet waar mijn zusje is?”

“Het spijt me”, zei prinses Roos.

Toen kwam de boze heks het bos uit rennen, ze gooide ,voordat prinses Roos haar kon stoppen, Lee in de het soep. Lee haar vleugels verschroeiden helemaal. De boze heks schreeuwde: heerlijk, ik heb zin in elfjes soep en wat hebben we daar? Een prinses, die kan er ook wel bij. Hahaha!”

”Nu is het genoeg! ”, schreeuwde prinses Roos, ”We houden haar tegen! ”

”Jij en welk team? Je staat er toch alleen voor prinsesje! ”

”Nee hoor”, zei prinses Roos, ”We zullen je eens laten zien hoe de lente voelt! ”

Alle elfjes vlogen op de boze heks af, ze bedolven haar onder de bloemen. ”Help!”, riep de heks, maar ze zakte in elkaar en de elfjes droegen haar weg zodat ze geen schade meer zou aanrichten in het dorp.

Prinses Roos tilde Lee uit de ketel. Lee huilde, ze was haar vleugels kwijt en het zou nooit meer hetzelfde zijn. ”Ik wil dit niet, ik wil niet nooit meer kunnen vliegen.”

”Ik weet wel wie je misschien kan helpen”

Prinses Roos vloog naar de lieve heks, met Lee in haar armen, nog steeds huilend. ”Wat is er?”, vroeg de lieve heks. ”Mijn vleugels!”, huilde Lee. ”Kom mee”, zei de lieve heks, ”Ik denk dat ik je wel kan helpen”

Toen Lee wakker werd, voelde ze weer vleugels op haar rug. Naast haar zat prinses Roos, de lieve heks had haar vleugels weer weggetoverd. ”Ik wil naar huis.”, zei Lee,”Ik wil terug naar mijn familie.”

Prinses Roos liep me Lee mee naar huis. Lee fladderde heen en weer, ze lachte. Nu zag ze dat haar vleugels oplichtten in allerlei kleuren als de zon er op scheen.

”Dochter, wat heb je vandaag gedaan?”, vroeg de koning aan prinses Roos.

”Oh, niets”, zei prinses Roos en ze glimlachte bij de gedachte aan Lee en haar nieuwe vleugels.

Dit verhaal heb ik geschreven samen met Liselot. Zij heeft ook al meer verhalen over prinses Roos geschreven. Dit is de link naar haar site: http://www.lotluja.nl/

Xx