Er is ergens heel ver weg een land, het is een land waar ik nooit heen zou willen. Je vraagt je af waarom? In dat land kost dromen geld, voor elke minuut dat je droomt betaal je. De leiders in dit land hebben dit bedacht omdat ze vinden dat als mensen minder dromen, ze harder werken.
Maar dat is helemaal niet waar: Als mensen dromen van een beter leven, werken ze er harder voor. Maar als ze dat zich niet eens voor kunnen stellen geloven ze er zelf ook niet meer in.
Dan heb je nog de dromen die niets met werken te maken hebben, zeker de schrijvers in dat land hebben het daar moeilijk mee. Want bij een boek moet je toch heerlijk weg kunnen dromen, en als een schrijver zijn fantasie op vrije loop laat droomt hij toch ook wel eens weg.
Als onze wereld zo was, had ik helemaal niets meer en stond ik zwaar in de schulden. Ik zou mijn dromen niet kunnen betalen. Dus geniet er van: Dromen kost niets!
Xx
donderdag 29 december 2011
Dromen kost niets..
woensdag 14 december 2011
Zwart
de lucht is zwart
zwart als de nacht
en het gele licht
schijnt door de ramen
de maan schijnt als een groot bord
haar witte licht tussen de sterren
de lucht is zwart
zwart als de nacht
buiten is het koud
maar binnen
is het knus en warm
zo hoort de kerst te zijn
Xx
maandag 28 november 2011
Ik denk
ik denk de laatste tijd weer terug
aan dingen die gebeurd zijn
aan mensen die ik lang
niet meer gezien heb
ik denk de laatste tijd weer terug
aan de zomer van dit jaar
aan de dingen die gebeurd zijn
en de plaatsen waar we waren
ik denk de laatste tijd weer terug
en ik mis de mensen
de mensen van de laatste zomer
en kom telkens mensen tegen
die op hen lijken
Xx
woensdag 23 november 2011
Gevonden
Amerika
in Amerika gaat het anders zei de man
zo zei ik
in Amerika huur je een huis op papier
een huis dat er niet is, vroeg ik
ja, zei hij
zo
je krijgt een papier voor je oog als in de kassa van een schouwburg een man wijst en zegt: dit wordt gebouwd, zoveel woningen in dit blok en zoveel in dat, de hokjes die vrij zijn daaruit kunt u kiezen en ik koos, zei de man een hoekhuis
goed dat kan dat is leeg
u kunt nu nog kiezen de kleur van uw badkamer
ik koos groenen hij zei dat het goed was
en ik ging, zei de man, naar de plaats waar de huizen gebouwd zouden worden om de omgeving te zien en de natuur die mijn huis zou omringen en ik uit de ramen zou kunnen zien en ik zag dat het mooi een landschap was aan de rand van de stad
heuvelachtig en bebost
ik tref het dacht iken ik trof het zei de man verder want ik hoorde plotseling een groot geluid van brommende motoren die naderden en ik zag hoe vijf enorme rode gevaarten de weg opkwamen bulldozers geheten en ik zag hoe de muilen één voor één geopend werden binnen één seconde in mijn blik en hoe in het aanzwellend geluid eerst de bomen vielen en vervolgens de schoffel over de aarde beet als een beest een mechanisch beest zonder genade en hoe het land vlak werd zag ik en dit binnen de enkele uren van een verbazingwekkende verstijving in mij zelf een ijselijke dood en vreugde om dit doen van menselijke vindingen die de aarde ook wel de moeder geheten de dwang aandeden en de mechanische korven waarin bomen, wortels, verschrikte dieren en zand gestort werden ieder in zijn stalen korf en de korven reden heen op wielen en de monsters ook en ik stond alleen in een vlakte een hart in een woestijnhier komt mijn huis, dacht ik
en hier kwam mijn huis en die van vele anderen die ik niet kende
na drie maanden woonden wij allen waar de bomen hadden gestaaner en kwam na vier maanden binnen alle huizen een brief
in die brief stond: U kunt kiezen tussen twee pijnbomen of vier heesters
ik koos twee pijnbomen
een week later keek ik uit mijn raam de straat af
mijn vrouw baadde de kinderen in het groene bad
het was vroeg in de ochtendik keek uit het raam en ik hoorde naderen de motoren als toen ik stond in dat heuvellandschap waar ik een huis droomde en ik zag grote auto’s komen in lange file en de eerste bleef staan bij het eerste voortuintje wierp een draaiende slurf de grond in en boorde twee gaten en reed verder en kwam voor mijn voortuin staan en deed hetzelfde en de tweede wagen volgde met pijnbomen en een stelsel van mechanisch ingewikkelde haken plantte de bomen in de gaten en reed naar mijn voortuin en deed door hetzelfde en de volgende auto spoot met modder de gaten om de boom dicht reed door naar mijn voortuin en deed daar hetzelfde
er waren ook nog mensen die heesters besteld hadden
en ik stond voor het raam en zag mijn pijnbomen
en de kinderen kwamen de kamer binnen en zij zagen de pijnbomen
en mijn vrouw zag de pijnbomen en zei: dat is ook vlug
en de kinderen keken naar de bomen en hun ogen waren groot en streelden de
bomen met hun bewondering
de autos waren al weg
en ik zag de bewondering en ik wist dat het landschap terug was
de kinderen
de bomen, zei ik en lachte
Het lijkt misschien een grote lap tekst waar je niet doorheen komt, maar toch is het de moeite waard om het te lezen. Ik vind het zelf heel mooi.
Xx
Kiezen
ik ben iet zo goed in kiezen
Hoe lang?
hoe lang
zondag 6 november 2011
Boos
ik ben boos
zondag 23 oktober 2011
De hemel begint aan je voeten
ik had een droom
dinsdag 11 oktober 2011
Gevonden
aan zee
was ik maar aan zee
zondag 2 oktober 2011
Gevonden
raar
soms is het heel gewoon
zaterdag 1 oktober 2011
achter de horizon
de wereld is zo groot
woensdag 21 september 2011
stiltes in mijn hoofd
als ik uit mijn raam kijk
dinsdag 30 augustus 2011
5 deuren
maandag 1 augustus 2011
morgen
morgen
zondag 31 juli 2011
kijken
muziek
dinsdag 26 juli 2011
zomer
de zon scheen
die morgen
maar in de middag
kwam de regen
tikkend op de ruiten
ik kom niet
niet naar buiten
waar was de zon
ik mis haar zo
zoals zij altijd scheen
zoals zij mij warmte gaf
waardoor de kou verdween
zij komt wel terug
dat weet ik wel
maar die regen ben ik beu
Wanneer houdt die regen hier toch op? Het is toch echt zomer.
Xx
zaterdag 16 juli 2011
donderdag 14 juli 2011
verlegen
zij kreeg het warm
woensdag 13 juli 2011
mis
soms
dinsdag 12 juli 2011
zee
de lucht is zilt
zondag 10 juli 2011
dag
de zon scheen
het leek zo'n mooie dag
maar ergens heel ver weg
was de plek waar ik wolken zag
ik was niet bang voor de wolken
ik dacht er niet meer aan
wolken moet je niet vergeten
je moet ze tegengaan
de zon scheen
alles leek zo fijn
maar ik had nooit moeten vergeten
dat er ook wolken zijn
niets kon die wolken stoppen
weg was mijn mooie dag
het was onvoorstelbaar
dat ik het niet zag
morgen wordt het beter
dat zegt dan iedereen
maar je moet altijd goed onthouden
dat gebeurt echt niet meteen
Geniet van je dag, maar als je merkt dat iets mis gaat vergeet het niet. Onthoud het en kom er op terug als je denkt dat het nodig is.
Xx
Lee, het elfje
Ergens in het bos, waar het altijd donker was, was nu een lichtje te zien. Dat lichtje kwam van een elfje, zij was op zoek naar hulp, omdat haar familie groot gevaar liep. Ze had al haar moed bij elkaar geraapt en was op weg gegaan. Eigenlijk was ze best bang in het donkere bos, maar het was de enige mogelijkheid om haar familie te redden. Want aan de andere kant van het bos was een groot koninkrijk.
Daar in dat koninkrijk woonde prinses Roos, samen met haar ouders. Dat waren de koning en de koningin van het land van prinses Roos.
Het was een kille dag, prinses Roos verveelde zich. Ze gooide een balletje, Sammy haalde het op, maar gaf het niet terug. Ze ging niet achter hem aan, daar had ze geen zin in. Opeens blafte Sammy hard, hij rende druk heen en weer. Prinses Roos zag een klein meisje, een heel klein meisje, eigenlijk gewoon een mini-meisje. Toen ze eens goed keek, zag ze dat het meisje vleugels op haar rug had! Het was een elfje! Prinses Roos had al heel veel verhalen over elfjes gehoord, maar ze had er nog nooit een in het echt gezien.
Het elfje was uitgeput ,ze moest uren hebben gevlogen. Het elfje stortte een beetje en toen zei ze: ”ik heet…” toen viel ze flauw. Prinses Roos pakte haar voorzichtig op, zodat ze haar vleugels niet zou beschadigen. Ze liep met haar naar boven, maar wel zo stil mogelijk, zodat haar ouders en het personeel het niet merkten. Ze legde het elfje voorzichtig in het mooiste bedje van haar enorme poppenkasteel.
Na een uur kwam het elfje bij, ze keek geschokt om zich heen. Dit was nog bijna enger dan het donkere bos. Een kasteel op haar grootte, maar als ze uit het raam keek zag ze een grote roze stoel. Toen herinnerde ze zich, waarom ze hier was en haar poging om haar naam te vertellen. Opeens verscheen er een groot, blauw oog. Het was een mooi oog, het was dat van prinses Roos. “Hallo”, zei prinses Roos, “wie ben jij?”
“Ik? Ik ben Lee, een van de elfjes die de lente brengen.”
“Maar wat doe je hier? Elfjes leven helemaal niet in mijn land”
“We leven er wel, maar in het geheim. Het probleem is: een vrouw in het zwart, ze houdt mijn familie vast.“
“De boze heks!“
“Ja ja, zo noemde ze zichzelf al. “
“Oké het is tijd om je te helpen “
Prinses Roos rende het donkere bos in, op weg naar het hutje van het lieve heks. Lee volgde, een beetje bang!
Toen ze bij het huis van de lieve heks aan kwamen en de lieve heks het verhaal had gehoord, nam ze hun mee naar binnen. Ze gaf Prinses Roos een middeltje en sprak een toverspreuk uit en toen ineens, kreeg prinses roos vleugels!
Het waren prachtige engelen vleugels, maar nu konden ze tenminste snel op weg om Lee haar familie te redden. Ze vlogen meteen het donkere bos in, vliegend ging het veel sneller.
Na een lange vlucht, kwamen ze aan bij het kleine dorpje. Ze zagen een ketel staan.
“Oh nee, soep“`, fluisterde prinses Roos
“We mogen niet in de ketel dan verschroeien onze vleugels!“
“Dan moeten we snel iets doen“
ze vlogen snel het kleine dorpje aan het water in. Toen ineens zagen ze een ketel staan, de boze heks stond te bedenken hoe ze de elfjes in de ketel zou stoppen zonder dat ze wegvlogen. Een koude wind stak op,”Ik wou dat het warmer was”,zei prinses Roos. “Dat kan alleen als wij bevrijd zijn, want wij brengen de lente”,fluisterde Lee. De boze heks keek om, snel vlogen ze weg. Maar wat ze niet zagen, was dat er een veertje van de vleugels van prinses Roos viel, vlak voor de heks. “Wie is daar?”, krijste de boze heks. “Oh nee”, zei Lee,”waarom moest zij je nou ook engelen vleugels geven?”
”We moeten snel een plan verzinnen! ”, zei prinses Roos.
”Ik heb een plan”, zei Lee en ze fluisterde het in prinses Roos haar oor….
Lee vloog naar de boze heks toe en schreeuwde:”Ja, ik ben ontsnapt!”
De boze heks keek verward om zich heen en toen zag ze Lee. Ze probeerde haar te grijpen, maar Lee was sneller en ze vloog het bos in, de boze heks rende er achteraan.
Terwijl Lee de boze heks bezig hield, bevrijdde prinses Roos de andere elfjes. “Oh, dankje!”, de elfjes vlogen op en begonnen gelijk met bloemen verspreiden voor de lente. Er was maar een elfje dat niets deed, “Engel, waar is Lee?”, vroeg zij,”mijn zusje is toch wel veilig?”
“Sorry, ik weet het niet. Ze zou de boze heks afleiden, maar ze is nog niet terug gekomen”, zei prinses Roos,”en ik ben trouwens prinses Roos. Deze vleugels heb ik van de lieve heks gekregen om sneller bij jullie te komen.”
“Oh, dus je weet niet waar mijn zusje is?”
“Het spijt me”, zei prinses Roos.
Toen kwam de boze heks het bos uit rennen, ze gooide ,voordat prinses Roos haar kon stoppen, Lee in de het soep. Lee haar vleugels verschroeiden helemaal. De boze heks schreeuwde: heerlijk, ik heb zin in elfjes soep en wat hebben we daar? Een prinses, die kan er ook wel bij. Hahaha!”
”Nu is het genoeg! ”, schreeuwde prinses Roos, ”We houden haar tegen! ”
”Jij en welk team? Je staat er toch alleen voor prinsesje! ”
”Nee hoor”, zei prinses Roos, ”We zullen je eens laten zien hoe de lente voelt! ”
Alle elfjes vlogen op de boze heks af, ze bedolven haar onder de bloemen. ”Help!”, riep de heks, maar ze zakte in elkaar en de elfjes droegen haar weg zodat ze geen schade meer zou aanrichten in het dorp.
Prinses Roos tilde Lee uit de ketel. Lee huilde, ze was haar vleugels kwijt en het zou nooit meer hetzelfde zijn. ”Ik wil dit niet, ik wil niet nooit meer kunnen vliegen.”
”Ik weet wel wie je misschien kan helpen”
Prinses Roos vloog naar de lieve heks, met Lee in haar armen, nog steeds huilend. ”Wat is er?”, vroeg de lieve heks. ”Mijn vleugels!”, huilde Lee. ”Kom mee”, zei de lieve heks, ”Ik denk dat ik je wel kan helpen”
Toen Lee wakker werd, voelde ze weer vleugels op haar rug. Naast haar zat prinses Roos, de lieve heks had haar vleugels weer weggetoverd. ”Ik wil naar huis.”, zei Lee,”Ik wil terug naar mijn familie.”
Prinses Roos liep me Lee mee naar huis. Lee fladderde heen en weer, ze lachte. Nu zag ze dat haar vleugels oplichtten in allerlei kleuren als de zon er op scheen.
”Dochter, wat heb je vandaag gedaan?”, vroeg de koning aan prinses Roos.
”Oh, niets”, zei prinses Roos en ze glimlachte bij de gedachte aan Lee en haar nieuwe vleugels.
Dit verhaal heb ik geschreven samen met Liselot. Zij heeft ook al meer verhalen over prinses Roos geschreven. Dit is de link naar haar site: http://www.lotluja.nl/
Xx
vrijdag 24 juni 2011
intro verhaal
dinsdag 21 juni 2011
je eigen wereld
stel je voor
woensdag 15 juni 2011
stilte
ik luister naar de dingen buiten
luister naar de stilte
luister niet naar jou
ik hoor je niet
ik merk je niet op
merk die hand op mijn schouder
niet op
ik luister naar de dingen buiten
zoek al die tijd naar stilte
luister niet naar jou
maar jij blijft praten
en maar praten
geef het op
ik luister niet naar jou
Xx
dinsdag 14 juni 2011
de Leann
Kijk eens wat verder dan de horizon. Kijk eens wat er achter ligt. Waarschijnlijk lukt het je niet, maar er zijn mensen die dat wel kunnen: Leann. Zij zien achter de horizon niet op de manier waarom wij zien, maar meer als een soort plaatje in hun hoofd. De Leann kunnen natuurlijk niet de hele wereld rondkijken, ze zien tot ongeveer 20 kilometer na de horizon. Dit verschilt natuurlijk per persoon en per leeftijd, rond hun twintigste kunnen ze het verst zien. Ook hele jonge kinderen van ongeveer drie jaar kunnen vaak heel ver zien. Hun zicht schommelt dus behoorlijk.
Over het algemeen valt het niet op al er een Leann bij je in de buurt is. Het kan wel opvallen als ze opeens zeggen dat iets vlakbij is terwijl je het nog niet kan zien en je geen kaart hebt of zo. Als dit je opvalt moet je voorzichtig vragen hoe ze dat weten, voor hen is dat ook een waarschuwing dat ze moeten uitkijken wat ze zeggen. Niet veel mensen accepten de gave van de Leann, misschien omdat ze jaloers zijn of omdat ze het niet geloven. Dat zou je aan die mensen zelf moeten vragen.
In de middeleeuwen leefden de Leann als één volk samen, ze werden veracht door de andere mensen. Volgens hen waren ze ketters en heksen. Er is niets overgebleven van de Leann, nergens is ook maar één ding van hen te vinden. Het enige wat nog van hen over is zijn herinneringen en hun nakomelingen, hoewel zij vaak niet eens weten dat ze Leann zijn. Ze zullen waarschijnlijk alleen weten dat ze anders zijn. Doordat de Leann later ook met andere mensen omgingen en kinderen kregen, kan het soms zijn dat de gave een generatie overslaat. Het kan dus dat je opa heel ver kan zien, je oma en je ouders niet en jij wel.
Er bestaan nog steeds Leann in deze wereld, maar het aantal is wel schaars.
Xx
zaterdag 11 juni 2011
de eerste lach
Men zegt dat bij de eerste lach van een kind, een elfje geboren wordt. Dat is niet waar. Bij mijn eerste lach begon een bloem te bloeien, bij de jouwe ook. Die bloem is de bloem waarmee jij het meest verbonden bent. Voor mij is dat een iris, een roos of een vergeetmenietje. Ik kan zelf alleen nooit controleren welke is gaan bloeien bij mijn geboorte.
Maar ik was nog helemaal niet klaar. Als de bloem uitgebloeid is moet het kind huilen, misschien omdat het de bloem mist. De bladeren van de bloem lossen op in fijn stof. Dat stof is je moed, als je het nodig hebt waait het over. Dit kan verklaren waarom mensen zomaar ineens heel moedige dingen doen.
Die moed gaat nooit op, maar het wordt wel minder. De moed is als een elfje, haar lichtje wordt steeds zwakker tot je sterft, dan dooft het. Dit kan een heel goede reden zijn waarom mensen bedacht hebben dat de eerste lach van een kind een elfje werd. Maar elfjes worden heel anders geboren.
Als de bloemen al bloeien en het vriest 's nachts, dan blijft de bloem bevroren. Dit komt maar heel weinig voor. In een bloem is altijd een minuscule hoeveelheid moed, die dus groter wordt als deze bloeit door de eerste lach van een kind. Uit deze moed ontstaat, zolang de bloem bevroren is, een elfje. Men weet niet hoe zij ontstaan of geboren worden. Niemand heeft ooit gedurfd om een bevroren bloem open te maken en te kijken hoe dat elfje er uit zou zien.
Als de bloem ontdooit vallen de bladeren af, langzaam komt het kleine wezentje naar buiten en neemt de omgeving in zich op. Als ze constateert dat het veilig is, klimt ze uit de bloem en fladdert met haar vleugeltjes om ze te drogen. Het heeft eigenlijk wel wat van een vlinder, maar er zijn nog zo veel verschillen.
Als het elfje klaar is om te vliegen spreidt ze haar vleugels uit en gaat ze op zoek naar de veilige haven. De veilige haven is een plek waar geen mens ooit geweest is, niemand weet ook waar het is. Je zou zeggen dat je gewoon een elfje moet volgen, maar zo simpel is dat niet. Elfjes zijn onvermoeibaar en hebben een uitzonderlijke moed, ze zullen alles doen om je af te schudden. Het is onmogelijk om hen te volgen. Wel is het duidelijk geworden dat de meeste van hen in de bossen zijn te vinden, dat is ook niet gek want daar zijn veel minder mensen.
Het enige moment dat je een elfje ziet is als ze pas geboren is, op weg naar de veilige haven.
Oh, en als je ooit een elfje ziet. Volg haar niet, lach naar haar en zeg het tegen niemand. Want niemand zal je toch geloven.
Xx
donderdag 9 juni 2011
begin
de rozen bloeien net
de witte blaadje lichten
op in de zon
ik zou ze voor altijd zo houden
als dat kon
de rozen zijn haast uitgebloeid
ik hou mijn handen op
de mooie witte blaadjes
dwarrelen er op
ik spreid mijn handen in de lucht
ik zie de blaadjes vallen
tussen mijn voeten in
de wind neemt hen mee
elk einde heeft zijn begin
Xx
woensdag 8 juni 2011
verdriet
zij heeft geen rode ogen
maar ze zijn nat en zwart
de tranen blijven stromen
tranen uit haar hart
niets en niemand kan haar schelen
niets of niemand stopt de pijn
ze laat alles lopen hoe het loopt
en zij loopt waar haar vrienden zijn
maar weg
heel ver weg
loopt zij haar eigen weg
niets en niemand kan haar deren
niets of niemand doet haar pijn
zei leidt haar eigen leven
zoals het hoort te zijn
Xx
Lopende bergen
Het is lang geleden dat het gebeurde, maar het is een waar verhaal. Het is gevonden in het dagboek van een één of andere edele man, die het verhaal van de herder heeft gehoord. Hij heeft er ook geen datum bij staan. Niemand weet precies waar en wanneer het gebeurde, alleen dat het is gebeurd.
Een oude herder liep met zijn geiten door een droge rivierbedding, daar liep hij elke dag. De bedding lag al jaren droog en kon ook niet meer volstromen door de grote berg die ontstaan was. Aan de andere kant van de berg lag wel water, de rivier had een andere weg gevonden en stroomde sindsdien daarlangs naar de zee. De dorpelingen moesten nu eerst over de berg als ze aan water wilden komen.
De herder liep altijd door de bedding om naar de graasweide van de geiten te gaan. Het was er altijd even droog en dor, op een paar pollen gras na. Hij liep met hen de weide op en ging liggen voor zijn middagdutje. Hij dommelde al weg toen hij merkte dat de geiten onrustig waren. De oude man stond op en keek in rond of iets zag. Maar er was niets. Hij plofte weer neer en wilde weer gaan liggen toen hij de grond voelde trillen. Het was niet zomaar trillen, het was het trillen wat je voelde als er een reus voorbij liep. De herder wist best dat reuzen niet bestonden, maar toch voelde hij zich niet op zijn gemak. Hij stond op en keek rond.
Ongelofelijk.
Een stuk of drie bergen bewogen langzaam van hun plaats, alsof ze liepen. Niet zoals je je waarschijnlijk voorstelt, schuiven, maar echt met voetstappen. Zo op en neer hobbelend.
De man rende naar beneden, hij smeekte God om hem geen pijn te doen. Tot zijn verbazing merkte hij dat hij tot zijn enkels in het water stond. De grote berg was verschoven! Nu hoefden ze niet meer die ellenlange weg af te leggen om water te halen. De man knielde om God te bedanken. Maar diep in zijn hard wist hij dat dit God niet geweest was. Diep in zijn hard wist hij dat er altijd al iets in die bergen schuilde, sliep, tot de tijd rijp was en het zou ontwaken.
Hij nam zijn geiten mee, rende zijn dorp in en riep:"Een wonder! Er is een wonder gebeurd!"
"Een wonder?", vroegen de mensen,"Dank U God.", fluisterden ze. Maar de herder zei:"Dit was niet God, dit waren de bergen.", hij haalde diep adem en hoopte dat hij niet voor gek werd verklaard,"Lopende bergen." Zijn adem stokte, niemand zei iets en hij bleef maar hopen.
Xx
dinsdag 5 april 2011
Open en bloot
ik lig bloot
bloot voor alles
open en bloot
open voor alles
op zoek
naar een beetje schaduw
onder een boom
open en bloot
Dit heb ik bij de Nederlandse les geschreven.
Xx
vrijdag 11 februari 2011
Valentijn
Onder de grijze lucht
Is een veld vol rozen
Elke roos
En elk klein beetje wolk
Staat voor een verloren liefde
Voor het verdriet er van
Voor de herinneringen
Voor de tijd
Die wel eeuwig lijkt te duren
Maar dan plotseling ophoudt
Maar in de grote grijze massa
zie ik toch
een beetje blauw
Alvast een fijne valentijnsdag
Xx
donderdag 10 februari 2011
regen als dauw
Ik loop naar huis
Ik hoor iemand hoesten
Een man met een paraplu fietst voorbij
Een vogel vliegt op
Fijne druppels blijven liggen op mijn jas
Fijne druppels als dauw
Ik wil zingen
Maar mijn stem is weg
De wereld is nog steeds niet
helemaal ontdekt
Probeer maar eens te voelen wat ik bedoel
Xx
dinsdag 1 februari 2011
de Zaran
Er bestaat een bloem, die zeer zeldzaam is. Deze is alleen te vinden op erg warme en hoge plaatsen, maar dan wel beschut voor de zon. Deze bloem heet de Zaran.
zaterdag 29 januari 2011
de Kabouter
Heb je wel eens de verwarming horen tikken? Vast wel. En vraag je je af wat dat is?
